พระซุ้มระฆัง กรุวัดอรัญญิก

วัดอรัญญิก จ.พิษณุโลก สันนิษฐานว่าอายุวัดอย่างน้อยต้องอยู่ในช่วงจ่าการบุรณ์ผู้ได้รับพระบรมราชโองการจากพระเจ้าศรีธรรมไตรปิฏก ผู้ครองอาณาจักรสุโขทัย ให้มาสร้างเมืองใหม่ขึ้นที่นี่
โดยสภาพของวัดน่าจะเป็นวัดที่ออกมานอกกำแพงเมืองเป็นสถานที่ปฏิบัติธรรมของพระที่ยึดแนวทางวิปัสสนาธุร คือ อรัญญวาสี หรือแบบพระป่าผู้ใฝ่หาสันติธรรม สงบ เจริญภาวนา
พ้นจากย่านกลางเมืองออกมาประมาณ 1 กม.เศษ อาจจะลัดเลาะตามถนนจ่าการบุรณ์ข้างกำแพงวัดพระพุทธชินราชวัดนางพญา เรื่อยมาทางตะวันออกข้างทางรถไฟมีถนนแยกเข้าวัดอีกสายหนึ่ง คนละสายกับวัดเจดีย์ยอดทอง มีต้นไม้ใหญ่หลายคนโอบสูงตระหง่าน
ซ้ายขวายังปรากฎฐานของเจดีย์บริวารที่โค่นล้ม มีแต่ต้นหญ้าเขียวปกคลุมหลายองค์ด้วยกัน ด้านหลังก็เป็นซากโบราณที่ปรากฏเหลือเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
เล่ากันว่า สงครามโลกครั้งที่ 2 เป็นชนวนให้เจดีย์ถูกขุดรื้อทำลายจากนักล่าสมบัติเก่า สภาพวัดอรัญญิกในช่วงนั้นคงจะเป็นวัดร้าง จึงได้ถูกนักลักลอบขุดกันอย่างเสรี
น่าเสียดายที่ประวัติความเป็นมาของวัดไม่ค่อยจะกระจ่างชัด น่าเป็นเพราะอยู่นอกกำแพงเมืองก็ได้ จึงไม่มีหลักฐานใด ๆ ทางประวัติศาสตร์ให้ศึกษาอย่างจะแจ้งพอ ปัจจุบันมีพระสงฆ์ประจำ คอยดูแลรักษา กระนั้นสภาพของวัดก็ยังรกครื้มเหมาะสำหรับเจริญภาวนาหาความสงบ วิเวกดี

คุณไพฑูรย์ โรจนพานิช กับครูเหลือ วันเพ็ญ นักเล่นเมืองพิษณุโลก ประเมินจำนวนพิมพ์ของพระกรุเอาไว้อย่างน้อย 10 พิมพ์ แยกเนื้อออกเป็น 2 ประเภท คือ

1. เนื้อชิน
2. เนื้อดิน
จำนวนพระพิมพ์ที่แยกออกเท่าที่จำได้มี ดังนี้
1. ซุ้มคอระฆัง เนื้อชิน
2. ซุ้มปรกโพธิ์ แจกันซ้าย-ขวา เนื้อชิน
3. ซุ้มตำลึงชินราช (หรือกนกเครือวัลย์) เนื้อดิน
4. เปิดโลก เนื้อดิน มีจำนวนน้อยหายากงดงามยิ่ง
5. ท่ามะปราง เนื้อชิน-เนื้อดิน
6. ชินราชเล็ก (กรุลั่นทม)
7. นางแขนอ่อน ทรงสูงชะลูด
8. นางพิมพ์ ผงสุพรรณ